Vis voor kozijnen
Erik is visboer in Oost Groningen. Of eigenlijk is hij schoenmaker. Zijn winkel is echter een tijd geleden failliet gegaan en Erik is er niet de man naar om bij de pakken neer te gaan zitten of zoals hij dat zegt “zijn hand op te houden”. Erik heeft inmiddels met zijn viskar zijn schulden weggewerkt en onderhoudt zijn vrouw en twee kinderen.
Laatst met de storm is de zijmuur van zijn woning half ingestort.
“Dit moet echt snel opgepakt worden, want het is gevaarlijk en ik wil geen schade berokkenen aan de auto van de buren”, zegt Erik. We zitten binnen te praten aan de kleine keukentafel in de prachtig opgeknapte keuken. Erik is in kleine stapjes zijn woning aan het opknappen. “De keuken is af, de wc is voor mekaar”, zegt Erik terwijl hij me uitnodigt om de opgeknapte kamers van zijn kinderen te bekijken. Daar is hij mee begonnen, want zijn kinderen moeten een goede plek hebben om te slapen.
“Ik weet het niet hoor”, zegt Erik.
“Ik ben er de man niet naar om mijn hand op te houden”. Hij reageert op ons gesprek waarin ik het doel van onze Stichting Waardebehoud Onroerend Goed heb toegelicht. “De gevel is inderdaad niet best, maar ik heb zoveel andere dingen te doen en ik wil zelf verantwoordelijk zijn voor mijn eigen zaken. Er zijn genoeg mensen die hun hand ophouden, maar ik ben daar allergisch voor”. Ik merk aan alles dat Erik het meent en het er echt moeilijk mee heeft. Je zou toch willen dat alle mensen in ons project zo redeneren denk ik? Ik geef hem aan dat hij degene is die bepaalt. Híj is de eigenaar en híj moet zelf weten wat goed aanvoelt en doen wat goed voor hem en zijn gezin is. Ik spreek met hem af dat hij er nog even over nadenkt en tip hem om ook eens met zijn buren te praten, waarmee hij goed contact heeft.
Twee weken later zien wel elkaar weer.
We zitten weer aan dezelfde keukentafel. Erik is nog steeds dezelfde Erik, een grote kerel, met kolenscheppen van handen en zijn hart op de tong. Erik heeft met zijn buren gepraat en is verbijsterd. Hij is geschrokken van hun reactie. Beide buren gaven aan heel erg blij te zijn met zijn voornemen om zijn gevel te verbeteren. Ze geven aan erg veel last te hebben van de uitstraling van zijn pand. Beide hebben de woning al te koop gehad, ook wel kijkers gehad, maar hebben sterk de indruk dat de uitstraling van zijn pand hun verkoop bemoeilijkt heeft. Erik geloofde het eigenlijk eerst niet, maar zijn buurman nodigde hem uit om samen naar de overkant van het kanaal naar zijn eigen woning te kijken.
“Je hebt gelijk. Ik wist wel dat mijn woning er niet al te best uitziet, maar dit had ik echt niet verwacht”, geeft Erik toe.
“Ik denk dat we maar een plan moeten maken om te kijken of we het toch niet beter kunnen krijgen.” Ik ben eigenlijk ook wel verbijsterd. Eigenlijk komt hier het doel van onze Stichting perfect tot uiting. “Dat gaan we doen Erik”, zeg ik. “We gaan een plan maken, we gaan kijken wat er mogelijk is, we maken een kostenraming en een schets en uiteindelijk kiezen jullie of je het wel of niet wilt doen. Je zit helemaal nergens aan vast tot het besluit het wel of niet te gaan doen” probeer ik hem gerust te stellen. Want Erik kijkt alweer alsof het allemaal veel te veel wat ie vraagt.
Mijn collega Fred Kuipers
– de man heeft renovatie tot een ambacht verheven – werkt samen met Erik een plan uit voor zijn gevel. De huidige staalconstructie kan blijven zitten, de gevel wordt aan de buitenkant geïsoleerd en het levert een mooi plaatje op, waardoor het pand echt de uitstraling krijgt van een woonhuis. Erik en zijn familie beginnen nu echt wel een beetje enthousiast te worden.
Nog een week later belt Erik me
Nog een week later belt Erik me om het plan en de kostenraming door te nemen. Weer aan dezelfde keukentafel blijkt Erik goed voorbereid en pakt zijn ‘dossier’ erbij. Tot mijn verbazing presenteert Erik me een compleet plan van aanpak met actielijst en benodigde materialen op basis van het plan dat we voor hem gemaakt hebben. Buurman Sjors heeft een steiger en kent nog iemand waarmee hij samen de steiger kan opbouwen, buurman Edo heeft een grote aanhanger, buurman Herman en Sjors willen wel helpen met het slopen van de voorgevel, een vaste klant wil zijn kozijnen wel plaatsen voor een paar weken gratis vis en ga zo maar door. Ik sta versteld. “Hoe heb je dat voor elkaar gekregen?”, vraag ik. “We hebben met alle buren bij elkaar gezeten zondagmiddag, nadat Sjors ons had uitgenodigd bij hem thuis”, zegt Erik.
“Tegelijk hebben we taken verdeeld en alle buren staan klaar om te helpen. Nadat we klaar waren stond Sjors op. Hij vroeg ieder op de man af of we er allemaal achter stonden en we op elkaar konden bouwen, iedereen stemde in en daar hebben we op geproost”. Nu ben ik verbijsterd. Wat een prachtig verhaal.
We hebben een biertje gepakt, pen en papier gepakt en zijn een plan gaan maken.
Over deze blog
Deze blog is geschreven in het kader van het project Waardebehoud Onroerend Goed – een project met als doel eigenaren te bewegen om hun pand te verbeteren – met of zonder onze hulp. Het bovenliggende doel is een instrumentarium maken om de particuliere voorraad in krimpgebieden aan te pakken. Na gesprekken met 45 verschillende eigenaren krijg ik steeds meer het idee dat dit instrumentarium voor een groot deel afhankelijk is van de situatie achter de voordeur van het pand zelf en dat van de buren. Deze specifieke situaties leiden altijd weer tot een andere benadering en aanpak. Om privacy-redenen zijn de namen in het artikel gefingeerd.
Theo Adema is projectleider van het experiment Waardebehoud Onroerend Goed en organiseert kracht bij woningeigenaren en denkkracht voor de Stichting. Hij was hiervoor bijna dagelijks in Oost Groningen te vinden om panden te selecteren en tot oplossingen te komen met hun eigenaren; by any means possible.